مقدمه و هدف : یکی از راهکارهای درمانی بالقوه برای درمان
دیابت، درمان با استفاده از جایگزینی سلولها می باشد. در این مطالعه تأثیر پیوند
سلول های بنیادی جنینی موشی القا شده به اندودرم و سلولهای پیش ساز کبدی در موشهای
گروه آزمون مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش کار : در این مطالعه 15 عدد موش ماده هیبرید نسل
اول BALB/c×C57BL/6 با سن 4 تا
6 هفته مورد استفاده قرار گرفت. 5 عدد موش به عنوان گروه آزمون (موشهای دیابتی تحت
پیوند سلول)، 5 عدد موش به عنوان گروه کنترل (موشهای دیابتی بدون پیوند سلول) و 5
عدد موش نیز به عنوان گروه شاهد (موشهای غیر دیابتی بدون پیوند سلول) مورد مطالعه
قرار گرفتند. القاء دیابت با استفاده از داروی استرپتوزوتوسین که به طور اختصاصی
سلول های بتای جزایر لانگرهانس را سرکوب می نماید، انجام گرفت. سطح گلوکز خون،
آزمون تحمل گلوکز داخل صفاقی مورد ارزیابی و بررسی جزایر لانگرهانس پانکراس با
استفاده از تهیه مقاطع بافتی مورد مشاهده قرار گرفت. به منظور ردیابی مهاجرت سلول
های پیوندی، ایمنوهیستوشیمی با استفاده از آنتی GFP انجام شد. نتایج و بحث : نتایج در این مطالعه برای اولین بار نشان
دادند که پیوند سلول های بنیادی جنینی القا شده به سلولهای پیش
ساز کبدی، قادر به ترمیم جزایر لانگرهانس در موش های گروه آزمون می باشد. سطح
گلوکز خون و آزمون تحمل گلوکز داخل صفاقی به طور چشم گیری در موش های دیابتی گروه
تحت پیوند نسبت به موش های دیابتی گروه کنترل بهبود داشت. یافته ها حاکی از آن است
که سلول های بنیادی جنینی القا شده به اندودرم و در نهایت تمایز یافته به سلول های
پیش ساز کبدی، از آن حیث که بافت پانکراس دارای منشأ جنینی مشترک با بافت کبد است
قادر به بهبود وضعیت هیپرگلایسمی هستند؛ بنابر این کاندید مناسبی برای باز سازی
جزایر لانگرهانس پانکراسی در درمان دیابت نوع اول می باشند.
)