مقدمه: فناوری نانو نقطه عطفی در علم مواد مدرن است. در سال های اخیر، نانوذرات اکسید روی در زمینه تهیه مواد غذایی، صنایع رنگ، لوازم آرایش و بهداشتی، کرم های ضد آفتاب و تکنیک های پیشرفته پزشکی کاربرد گسترده ای داشته است. با توجه به کاربرد گسترده نانوذرات در زمینه های صنعتی و افزایش چشمگیر آلاینده های هوا در طول دو دهه اخیر این نکته قابل تصور است که بدن انسان ممکن است خواسته یا ناخواسته در معرض این مواد قرار گیرد. روش کار: در این مطالعه تجربی، از 30 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار 12-10 هفته ای، با وزن تقریبی 20±220 گرم استفاده شد که به صورت تصادفی به 3 گروه 10 تایی شامل کنترل، شم و درمان تقسیم شدند. گروه کنترل هیچ ماده ای دریافت نکرد، گروه شم نرمال سالین و گروه درمان نانوپارتیکل اکسید روی با سایز 50-25 میکرون با دوز mg/kg 75 را دوبار در هفته به مدت 4 هفته به صورت تزریق داخل صفاقی دریافت کردند. در پایان دوره آزمایش حیوانات با ترکیبی از داروی کتامین- زایلازین بی هوش گردیده و پس از کالبدگشایی بافت کبد جدا گردیده و در فرمالین بافر 10% تثبیت شد. نمونه های بافتی پس از انجام مراحل پاساژ بافتی به کمک میکروسکوپ نوری مورد ارزیابی قرار گرفت. بحث و نتیجه گیری: ارزیابی هیستوپاتولوژیک بافت کبد گروه درمان در مقایسه با گروه کنترل ضایعاتی همچون نکروز، پرخونی، دژنرسانس واکوئولی و اینفیلتریشن سلول‌های آماسی را نشان داد. نتایج مطالعه حاضر سمیت نانوذرات اکسید روی بر روی بافت کبد را مشخص نمود؛ بنابراین مواجهه با این نانوذرات در کارخانجات و محیط زیست می تواند خطرات جدی را برای انسان به همراه داشته باشد.
)