رفتارهای خودزنی شامل گاز گرفتن و چنگ انداختن خود، کوبیدن سر به قفس و ناخن جویدن در سطح وسیعی (بالای15%)در میمونهای رزوسی که به عنوان حیوان خانگی نگهداری میشوند مشاهده شده است .بسیاری از پژوهشگران معتقدند که رفتارهای خودزنی وابسته به ارتباط فیزیکی حیوان با همنوعان خویش است که از آن جلوگیری شده است. رزوسها حیواناتی پرخاشگر هستند استدلال میشود که رفتار گاز گرفتن خود در نتیجه رفع نیاز گاز گرفتن و تخلیه تنش است.این رفتارها وابسته به سن، جنسیت و شرایط نگهداری است. معمولا نرها مبتلا میشوند و سن ابتلا مصادف با بلوغ حیوان است.داروهای موثر بر این اختلال در این مقاله بررسی شده اند. مکملهای غذایی تریپتوفان با کاهش سطح کورتیزول و افزایش سطح سروتونین پس از چهار هفته سبب بهبودی 66% شدند.مصرف دیازپام در 50% رزوسها این رفتارهارا به طور قابل ملاحضه ای کاهش اما در 50% باقی مانده سبب افزایش فرکانس این رفتارها شد. مصرف سیپروترون استات نیز غلظت متابولیتهای سروتونین و دوپامین و سطح سرمی تستسترون را کاهش داد اما برخلاف انتظار تعداد اسپرمها تغییری نکرد.علاوه بر رفتار گازگرفتن خود طی مصرف این دارو سایر اختلالات ناهنجار نیز مانند پنجول کشیدن خود، لیسیدن قفس، ناخن جویدن و کندن موها نیز کاهش پیدا کرد و برخلاف آن پس از قطع مصرف داروبه همان مقداری که طی درمان مشاهده میشدند باقی ماندند و به سطح پیش درمانی نرسیدند.
)