مقدمه: آنتی هیستامینها از داروهای پرکاربرد هستند که اثرات ضد آلرژی و خواب آوری از آنها گزارش شده است. از داروهای این دسته اثراتی بر تابلوی الکتروکاردیوگرام دیده شده است که بر آن مبنا ممکن است استفاده از آنها بخصوص در بیماران قلبی متاثر گردد. داروهای آنتی هیستامینی به دو دسته نسل اول (دیفن هیدرامین، کلرفنیرآمین، پیریل آمین و فنوتیازینها) با اثر آرامبخشی بیشتر، نسل دوم (ترفنادین، لوراتادین و آستمیزول) و نسل سوم (دسلوراتادین و فکسوفنادین) با آرامبخشی کمتر یا بدون آرامبخشی تقسیم میشوند. مواد و روشها: در این مقاله با استفاده از کلید واژه های: Electrocardiogram، Effect، Antihistamine و Diphenhydramine مقالات مختلف دریافت و مورد مطالعه قرار گرفته و نتایج زیر استخراج گردیده است. بحث و نتیجه گیری: دیفن هیدرامین به عنوان دارویی از خانواده آنتی هیستامینها دارای خواص آنتی کولینرژیکی و بیحس کنندگی موضعی میباشد که در صورت عبور از دوز مجاز مصرفی علائم آنتی کولینرژیکی، عصبی و قلبی عروقی مشاهده میشود. برخی از آنتی هیستامینها (دیفنهیدرامین، کلرفنیرآمین، فنوتیازینها، ترفنادین، فکسوفنادین و آستمیزول) اثرات مختلفی بر الکتروکاردیوگرام میگذارند و ناهنجاریهای هدایتی همچون وسیع شدن کمپلکس QRS، بلوک شاخهای و طولانی شدن فاصله QT –که به طور بالقوه میتواند موجب آریتمی بطنی شود- عوارضی هستند که تاکنون از این داروها گزارش شده است. در این میان، تا کنون گزارشی از طولانی شدن فاصله QT در زمان مصرف داروی پیریل آمین و اکساتُماید (آنتی هیستامین نسل اول) بر روی تابلوی الکتروکاردیوگرام دیده نشده است. در مقابل، داروهای ترفنادین و آستمیزول به خاطر اختلالی که در رپولاریزاسیون بطنی ایجاد میکنند، موجب طولانی شدن QT همراه با افزایش خطر مرگبار آریتمی بطنی شده و دیگر مورد استفاده قرار نمیگیرند. در نتیجه، به کار بردن داروهای آنتی هیستامینی نیاز به مطالعه قبلی داشته و با در نظر گرفتن اثرات جانبی آنها به خصوص طولانی شدن فاصله QT در الکتروکاردیوگرام باید با احتیاط مورد استفاده قرار گیرد. نظر به اینکه نوع تزریقی داروی دیفن هیدرامین در کشور تولید و در مسیرعرضه به بازار میباشد مطالعه و آگاهی بیشتر از عوارض معمول این گروه دارویی، ضروری به نظر می رسد.
)