ارزیابی اثربخشی داروهای آلبندازول، فنبندازول، آیورمکتین علیه نماتود های تنفسی گوسفندان شهرستان داورزن

مقدمه: بیماری‌های انگلی ریه یکی از مهمترین مشکلات صنعت پرورش دام سبک بوده که سبب ضررهای اقتصادی فراوان شده است. در حال حاضر در سراسر جهان مصرف بیش از حد داروهای ضدانگلی به عنوان یک روش کنترلی سبب عدم پاسخگویی مناسب و مقاومت‌های دارویی گسترده شده است. هدف از مطالعه حاضر ارزیابی کارایی داروهای ضد انگلی رایج در کنترل نماتود های ریوی در گله‌های گوسفند شهرستان داورزن و ارایه راهکارهای مدیریتی مناسب می‌باشد. روش کار:60 راس گوسفند نژاد مخلوط با تاریخچه عدم مصرف دارو و مدیریت واحد از بین‌گله‌های گوسفند شهرستان داورزن انتخاب، به4 گروه تقسیم و طی مدت یکسال مورد پایش قرار گرفتند. جهت ارزیابی نماتودهای ریوی در گروه‌هایA، B وC به ترتیب از آیورمکتین، فنبندازول و آلبندازول استفاده شد. گروهD به عنوان کنترل در نظر گرفته شد. نمونه‌های مدفوع از رکتوم گوسفندان قبل و دو هفته پس از تجویز داروها اخذ گردید و آزمایشات براساس ارزیابی تعداد لارو مرحله اول در نمونه‌ی مدفوع به روش برمن انجام شد. اثر بخشی داروها بر مبنای معادله درصد کاهش تعداد لارو نمونه مدفوع بررسی گردید. بحث، نتیجه گیری: درصد کاهش تعداد لارو نماتودها در گروه‌های مختلف برای فنبندازول ، آیورمکتین وآلبندازول به ترتیب 93 ،92، 97 بود. بر مبنای کاهش 95درصدی تعداد لارو نماتودها در ارزیابی داروهای مختلف، بهترین اثربخشی برای کنترل انگل‌ها مربوط به داروی آلبندازول است. مصرف بیش از حد داروها با ایجاد مقاومت‌های ژنتیکی در انگل ها سبب کاهش اثربخشی آنها شده است. از این رو راهکارهای مدیریتی در جهت کنترل انگل‌ها و کاهش مقاومت دارویی شامل بهره‌گیری از نژادهایی با ژن‌های مقاوم به انگل و جایگزین کردن گروه‌های دارویی جدید با دوز مناسب به صورت دوره‌ای و محدود در گله‌های گوسفند این منطقه توصیه می‌شود.