موانع واکسیناسیون اردکها بر علیه آنفلوانزای فوق حاد پرندگان (HPAI): مطالعه مروری

مقدمه: تاکنون آنفلوانزای فوق حاد پرندگان ضررهای اقتصادی بسیاری بر پیکرهی صنعت طیور وارد کرده است. در این میان،  پرندگان آبزی به خصوص اردکها نقش مهمی در انتشار آنفلوانزا دارند. اگرچه مطالعاتی در خصوص واکسیناسیون اردک‌ها به منظور کنترل HPAI صورت گرفته است، اما موانعی وجود دارند که به آن‌ها پرداخته می‌شود.  روشکار: در این مطالعه مقالات متعدد در خصوص واکسیناسیون اردکها مورد بررسی قرار گرفتند. بحث و نتیجهگیری: اردکها آنتی‌بادی موثری بر علیه آنفلوانزا تولید نکرده و میتوانند مجدداً به همان تحت‌تیپهای قبلی که به آن آلوده شده بودند، آلوده شوند. گفته میشود که عملکرد ضعیف اردکها در تولید آنتیبادی بر علیه آنفلوانزا، به وجود IgYΔFC مرتبط میباشد. IgYΔFC در حقیقت یک IgY با FC ناقص است. این آنتیبادیهای کوتاه شده، توانایی HI و اوپسونیزاسیون نداشته و در مسیر کمپلمان نیز کارایی ندارند. از سوی دیگر اردکها برای واکسینه شدن نیاز به دوز بیشتری از ویروس داشته و بعد از مدتی تیتر آنتیبادی در آنان سریعتر از ماکیان کاهش مییابد. تنها با یکبار واکسیناسیون در ماکیان، تیتر آنتیبادی تا 43 هفته باقی‌مانده و به آرامی کاهش مییابد، اما در اردکها پس از گذشت 14 هفته رو به افول مینهد. برای رسیدن به تیتر مناسب آنتیبادی نیز نیاز به تزریق واکسن یادآور بوده و گرفتن مجدد اردک از طبیعت کاری بس دشوار است. به اسارت گرفتن پرندگان وحشی از جمله اردکها یک امر غیر عقلانی بوده و میتواند سبب مرگ و میر اجتناب‌ ناپذیری در آنان شود. استرس ناشی از اسارت، سبب تضعیف ایمنی شده و میتواند زمینهساز بروز بیماریهایی از قبیل طاعون اردکی و غیره باشد. بنابراین تنها راه واقعگرایانه برای پیشگیری از HPAI، جلوگیری از مواجه طیور پرورشی با مخازن، کنترل و ریشهکنی آن از مراکز پرورشی است. واکسیناسیون را تنها میتوان در اردکهای اسیر در محلهای مشخص همچون باغ وحشها انجام داد.