بررسی تاثیر روغن سیاه دانه بر روند ترمیم زخم پوستی در موش صحرایی

مقدمه: مطالعه دامپزشکی سنتی همچون سایر علوم از آزمون و خطا به وجود آمده است. هم اکنون در بسیاری از کشورهای توسعه یافته ،استفاده ازگیاهان دارویی وطب سنتی در درمان بسیاری از بیماری ها ازجمله درمان زخم ها،فشارخون،دیابت و بسیاری از عوارض دیگربه کار میروند. روش کار: بدین منظور، تعداد 24 سر موش صحرایی در محدوده وزنی 225 گرم  بمدت 10 روز از همه نظر یکسان سازی شد. سپس، حیوانات به 4گروه شش تایی:شاهد،گروه کنترل ،روغن سیاه 2درصد(جراحی1)،5در صد(جراحی2)و 10درصد(جراحی3)تقسیم شدند. محل ایجاد زخم بر روی قسمت میانی از پشت حیوان بود . روش بیهوشی رت ها کتامین با دوز mg/kg 60 و داروی زایلازین با دوز mg/kg6 استفاده شد. زخم پوستی تمام ضخامت به وسیله شابلون 1در1 در ناحیه مذکور ایجاد شد. بلافاصله پس از ایجاد زخم ،محل مورد نظر با سرم فیزیولوژی شست و شو داده شد. نمونه گیری در روزهای 1 ، 7و 21 از شروع آزمایش انجام شد و مساحت زخم نیز هر 48ساعت یکبار تا بهبود کامل زخم انذازه گیری شد. وسعت زخم در روز اول به عنوان 100درصد در نظر گرفته شد و وسعت زخم در روزهای بعد با مساحت آن ها در روز اول مقایسه شد.به منظور بررسی آماری نتایج درصد بهبودی زخم گروه های مختلف طی تمام روزهای درمان بر اساس آزمون one way ANOVA و Tukey با یکدیگر مقایسه شدند. بحث و نتیجه گیری: طبق بررسی های هیستوپاتولوژیک و  تجزیه و تحلیل تغییرات فاکتورهای مربوط به بهبود زخم مشخص گردید که روغن سیاه دانه ، تفاوت معنی داری در فاکتورهای مربوط به بهبود زخم نسبت به گروه شاهد ایجاد کرد.