مروری بر مراقبت های ویژه و اورژانسی در پرندگان زینتی

مقدمه : بیشتر پرندگان علائم بیماری را در مراحل اولیهی بیماری نشان نمیدهند. اغلب پرندگان میتوانند علائم بیماری را تا زمانی که اوضاع وخیم نشده ماسکه کنند و بعد از وخیم شدن اوضاع در شرایط اورژانسی مرگ و زندگی قرار گیرند. علائمی چون نشستن بر کف قفس ، خونریزی ، استفراغ و برگشت غذا ، سختی در تنفس ، ضعف ، بی اشتهایی و تشنج همگی می توانند به عنوان شرایط اورژانسی تلقی گردند. در این مواقع صاحب پرنده باید سریعا ظرف آب موجود در قفس را خالی کرده و قفس را بدون تمیز کردن و به همان شکل به کلینیک مراجعه کند . روش کار : کلینیسین در اولین اقدام باید شرایط پرنده را پایدار کند. برای این منظور باید پرنده را در جای گرم (29 تا 30 درجه سانتیگراد) قرار داده و اکسیژن درمانی را نیز شروع کند. سپس در حین اکسیژن درمانی تاریخچه گرفته شود. تاریخچه از نظر سن، جنس، جیره غذایی و تغییرات آن در چند روز اخیر، حضور حیوان دیگر در خانه، زمان شروع علائم، علائم دیده شده توسط صاحب پرنده و تغییرات رفتاری پرنده باید بررسی شود. سپس باید معاینات بالینی را با دقت و سرعت لازم با توجه به شرایط پرنده انجام داد. پرنده باید از نظر وضعیت ایستادن، معاینات تنفسی، عصبی، گوارشی و مدفوع( از نظر رنگ، حجم و بو) ، پرها، چشم، منقار و سره (برجستگی بالای منقار در بعضی پرندگان) چک شود . بحث و نتیجه گیری: در مواقع اورژانسی مهمترین اقدام پایدار کردن شرایط حیوان است و سپس با معاینه و ابزار پاراکلینیک مثل آزمایش خون و تکنیک های تصویربرداری علت بیماری مشخص و درمان های مربوطه را باید انجام داد. استفاده از گوشی برای شنیدن صداهای تنفسی و قلب نیز در بعضی از موارد کاربرد دارد.