تغییرات هیستوپاتولوژیک بافت نای در موش های صحرایی نژاد ویستارمتعاقب تجویز خوراکی ژرانیول

مقدمه: ترکیبات آنتی اکسیدانی موجود در عصاره برخی گیاهان گزینه های مناسبی برای حفاظت در برابر مسمویت ناشی از اینگونه مواد هستند. ژرانیول یک مونوترپن است که در گیاه گل محمدی فراوان یافت می شود. طبق گزارش های علمی معتبر ژرانیول دارای خواص آنتی اکسیدانی قوی علیه عوامل پاتوژن انسانی می باشد. با توجه به اینکه در سال های اخیر استفاده از فراورده های گیاهی در ممانعت از عوامل بیماریزا به طور گسترده مورد توجه قرار گرفته است در این پژوهش علمی به ارزشیابی و تحقیق در خصوص اثرات احتمالی  ژرانیول بر بافت نای در موش صحرایی می پردازیم. روش کار: در این مطالعه از 30 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار 12-10 هفته ای استفاده شد. حیوانات به 3 گروه کنترل (ماده خاصی دریافت نکرد)، گروه شم (تحت درمان با نرمال سالین) و گروه ژرانیول (تحت درمان با دوز mg/kg 100 ) تقسیم شدند. گروه کنترل و ژرانیول تحت گاواژ به صورت روزانه به مدت 4 هفته قرارگرفتند. حیوانات در پایان روز 28 توسط ترکیبی از داروی کتامین- زایلازین بی هوش گردیده و پس از کالبدگشایی بافت نای جدا گردیده و سپس نمونه های بافتی درون ظروف نمونه برداری پاتولوژی محتوی محلول فرمالین بافر 10% تثبیت و مراحل پاساژ بافتی انجام شد. لام های آماده شده به روش هماتوکسیلین- ائوزین رنگ آمیزی و با میکروسکوپ نوری مورد ارزیابی قرارگرفتند. بحث و نتیجه گیری: در مطالعه حاضر اثرات ناشی از گاواژ ژرانیول بر روی بافت نای مورد ارزیابی قرارگرفت که نتایج به دست آمده هیچگونه تغییر و آسیب هیستوپاتولوژی را در گروه دریافت کننده این ماده موثره نشان نداد؛ به نظر می رسد ژرانیول به طور قابل توجهی آسیب پاتولوژیک بافت نای را کاهش می دهد و می تواند به عنوان یک ترکیب گیاهی برای بهبود عملکرد سیستم تنفسی در مناطق پرخطر مورد استفاده قرار گیرد.