اثر دیازینیوم دیولات آهسته رهش در ایجاد آنژیوژنز پس از القای انفارکتوس میوکارد در مدل حیوانی خرگوش

بیماری ایسکمیک قلب شایع ترین علت مرگ می باشد که از رایج ترین علل آن کاهش میزان جریان خون کرونر و آترواسکلروز است. کوشش های بسیاری جهت محدود کردن ناحیه انفارکته که در پی انسداد شریان کرونر اتفاق می افتد صورت گرفته است که علاوه بر درمان اساسی رپرفیوژن،عوامل فارماکولوژیک متعدد و استراتژی های مختلفی طی سالهای گذشته بر روی مدلهای حیوانی و انسانی مورد بررسی قرار گرفته اند تا بتوانند در درمان انفارکتوس حاد میوکارد کمک کننده باشند ولی تعداد اندکی از آنها در کارآزمایی های بالینی مؤثر بوده اند.با توجه به اینکه در ایسکمى و انفارکتوس قلبى وجود آنژیوژنز از عوامل مؤثر در بهبود پیش آگهى مى باشد، بیمارانى که کلترال هاى زیادترى دارند ایسکمى و سکته هاى قلبى را بهتر تحمل مى کنند. از همین رو ما در این مطالعه تلاش کردیم که بتوانیم رگ هاى کلترال را در قلب ایسکمیک افزایش دهیم. دیازینیوم دیولات ماده اى است که به خوبى No آزاد مى کند و با تزریق آن به داخل رگ سبب رگ زایى بهتر قلب مى شود.در این پژوهش تعداد 10 عدد خرگوش در دو گروه هدف و کنترل در مرکز تحقیقات بیمارستان قلب تهران مورد جراحی توراکوتومی و القای انفارکتوس از طریق لیگاتورسازی LAD قرار گرفتند. در خرگوش های گروه هدف بلافاصله پس از مشاهده ایسکمی ماده دیازینیوم دیولات به میزان 3 سی سی داخل بافت و نواحی اطراف تزریق گردید. به منظور ارزیابی میزان کاهش ناحیه انفارکته از طریق آنژیوژنز خرگوش ها از لحاظ هیستولوژیکی و اکوکاردیوگرافی مورد مطالعه قرار گرفتند.پس از چهار هفته خرگوش ها مورد بررسی اکوکاردیوگرافی قرار گرفتند و سپس بافت قلب در ناحیه ایسکمیک برای بررسی هیستوپاتولوژی به آزمایشگاه فرستاده شد.مشاهدات بدست آمده از تحقیقات هیستوپاتولوژی شامل تشکیل بافت جوانه ای و درجات مختلفی از آنژیوژنز در گروه دیازنیوم در مقایسه با گروه کنترل بوده است لذا با افزایش میزان آنژیوژنز مطمئناً بازگشت بخش آسیب دیده قلبی به حالت قبل از انفارکشن بیشتر خواهد بود، هدفی که در این مطالعه با تجویز دیازینیوم به دنبال آن بودیم.شاخص اجکشن فراکشن هم به طور معناداری (p<0/005) در گروه هدف 65 و در گروه کنترل 43 اندازه گیری شد که نشان دهنده بهبود این شاخص در گروه هدف بوده است.از آنجاییکه دیازینیوم دیولات به فرم آهسته رهش واجد ماندگاری بالاتری در خون بوده و اثرات قابل توجهی در ایجاد آنژیوژنز و در نتیجه کاهش ناحیه ایسکمیک در قلب دارا می باشد در آینده نزدیک بعنوان درمان دارویی در بیمارستانها و مراکز درمانی مورد استفاده قرار خواهد گرفت.