باتوجه به افزایش روزافزون احداث آزمایشگاههای مختلف در
حوزه ی پزشکی و دامپزشکی، حفاظت، افزایش کیفیت و ایمنی، ضروری به نظر می رسداولین
قدم در ایجاد یک حفاظت موثر، پیش بینی خطرات، فراهم نمودن امکانات و پاسخ به موقع
به حوادث آزمایشگاهی است.افزایش کیفیت آزمایشگاهها بطور مستقیم بر پاسخ به درمان
بیمار و ایمنی فرد مسئول آزمایشگاه تاثیر میگذارد.از عوامل بالقوه ی خطرساز در
آزمایشگاه، دستگاههای مرتبط با امواج الکترومغناطیسی و فراصوت و بکارگیری مواد
شیمیایی در آن می باشد.در پروتکل های آزمایشگاهی، ضروری است که شناسایی خطرات،
راههای پیشگیری، تمرین و آموزش در بالاترین سطح گنجانده شود .مقررات حفاظتی شامل
استفاده از پوشش مناسب، عدم خوردن و آشامیدن، بگارگیری تجهیزات ضروری مانند جعبه ی
کمکهای اولیه، کارکردن بصورت گروهی و خودداری ازانجام آزمایشات غیرضروری و خطرناک
می باشد. نگهداری مواد شیمیایی بایستی براساس خواص فیزیکی، شیمیایی و سازگاری در
آزمایشگاه نگهداری شود. حیوانات آزمایشگاهی ناقل بیش از صد نوع بیماری به انسان
هستند، از این رو احتیاط، قفسه بندی مناسب، تهویه مطلوب و جداگانه و سوزاندن لاشه
ی حیوانات به هنگام کار کردن با آنها ضروری می باشد. طبق نظر سازمان بهداشت جهانی WHOکه
اولین بار در سال 1983 منتشرشد، تهیه ی سوابق پزشکی و واکسیناسیون کارکنان در معرض
خطر بیماریهای مسری و خطرناک ، از اصول اصلی ایمنی در آزمایشگاهها می باشد. قبل از
دفع یک ابزار آزمایشگاهی بایستی آلودگی زدایی از آن به شکلی مناسب صوت گیرد. لاشه
دامهای آلوده به میکروبهای خطرناک و زئونوز حدالمقدور در کوره های لاشه سوز از بین
روند. فضای کاری آزمایشگاه باید به نحوی باشد که اختلالی در کیفیت فعالیت ها،
برنامه های کنترل کیفی ، ایمنی کارکنان و سرویس های مراقبت بیمار ایجاد نشود .
کفایت این فضا را مدیر آزمایشگاه باید تعیین کند . منابع آزمایشگاه باید در محیط
ایمن و قابل اعتماد نگهداری شده و شرایط محیطی دیگر مانند نور ، دما ، میزان رطوبت
، الکتریسیته ، تهویه ، آب ، زباله و دفع آن باید به نحوی باشدکه در کیفیت فعالیت
ها و نتایج اختلال ایجاد نکند و چنانچه لازم باشد شرایط محیطی پایش و نتایج آنها
ثبت گردد.
)