پلاکت ها در مغز استخوان از قطعه قطعه شدن سیتوپلاسم مگاکاریوسیت که یکی از بزرگترین سلول های بدن است؛ تشکیل می شوند.پلاکت ها قطعات صفحه ای سیتوپلاسمی بدون هسته هستند که در طول جریان خون حرکت می کنند و حاوی آرایش وسیع از پروتئین های بین غشایی و گرانول و فاکتورهایی هستند که در فعالسازی و چسبندگی در انعقاد شرکت دارند. پلاکت ها حاوی گرانول های آلفا،متراکم ،لیزوزومی و میکرو پراکسی زوم هستند که بزرگترین گرانول از نوع آلفا بوده و حاوی برخی از فاکتورهای انعقادی( فیبرینوژن جذب شده از پلاسما، فاکتور V ،XI ،XII ،VWF )، PF4 وPDGFL مولتی مرین متصل شونده به فاکتور V و سلکتین P هستند. پلاسمای غنی از پلاکت (PRP ) کنسانتره ای از پلاکت در حجم کمی از پلاسما می باشد که موارد استفاده از آن بر این پایه استوار است که مواد پروتئینی مانند سایتوکاین ها و دیگر فاکتور های رشد همچون فاکتور رشد مشتق از پلاکت (PDGF)، فاکتور رشد فیبروبلاست (FGF)، فاکتور رشد شبه انسولینی ((IGF) I ، II ) و دیگر فاکتور های پرو آنژیوژنزی که در این محلول وجود دارند ، می توانند به پدیده ترمیم در بافت های بدن کمک کنند. استفاده از PRP روش جایگزین سودمندی به جای مواد اتوژن ،آلوژن و اگزوژن در جراحی های ایمپلنت و بازسازی استخوان است و با موفقیت در جراحی های پیوند استخوان فک و صورت و ستون فقرات ، مدیریت ترومبوسیتوپنی ، جراحی قلب و عروق و بیماری متابولیک استخوان و در مان های داخل مفصلی استئوآرتریت استفاده شده است. به طور کلی PRP درمانی ، مقدمه ای برای رسیدن به یک محصول و نتیجه اتولوگ است که می تواند در محدود کردن پاسخ التهابی و افزایش التیام طی یک دوره طولانی موثر باشد.
)